|
Gry z piłkami w starożytności i średniowieczu
Dzięki badaniom naukowym nad przeszłością świata starożytnego zetknięto się również z przeszłością sportu i piłki nożnej, która jako część ogólnego wychowania posiada swą historię i bogatą tradycję.
Początków powstania dzisiejszego futbolu doszukać się można w bardzo odległych czasach, w prymitywnych grach z piłkami u ludów starożytnych.
Najstarsze wiadomości o grze w piłkę pochodzą ze starych kronik chińskich, ok. V w. p.n.e. Jak wynika z nich, żołnierze ówczesnego cesarza grali w piłkę, która wchodziła w skład ćwiczeń wojskowych.
W starożytnej Grecji znano kilka odmian gry w piłkę. Największą popularnością cieszyły się gry o nazwach: "epyskyros" i "harpaston". Obie przypominały nieco dzisiejsze rugby. Do walki o piłkę stawały dwa zespoły, starając się za pomocą sprytu i siły fizycznej przenieść lub przekopnąć piłkę za granicę pola gry przeciwnika. Piłka wykonana była zazwyczaj z pęcherza zwierzęcego, obszytego skórą lub wypchana zeschłą trawą, pierzem lub sierścią zwierzęcą. Zachowały się do dzisiaj liczne rysunki, rzeźby lub reliefy przedstawiające fragmenty starożytnych gier z piłkami. Piłka w Grecji nie była zresztą tylko zabawą, często lekarze w receptach zalecali swym pacjentom grę w piłkę. Wielkimi zwolennikami i mecenasami starożytnej piłki byli wodzowie i filozofowie greccy.
Rzymianie przejąwszy od Greków wiele elementów życia kulturalnego, nauki i sztuki - wzorowali się również na wychowaniu fizycznym plemion helleńskich, a zwłaszcza na formach różnych dyscyplin sportowych znanych w starożytnej Grecji. Jeśli chodzi o piłkę, to Rzymianie polubili najbardziej "harpaston", a uprawiali go przede wszystkim w wojsku. Rozmaite formy gier z piłkami znane Grekom i Rzymianom, przeniknęły w średniowieczu do Anglii i Francji.
W Galii i Bretanii, wzorując się na rzymskim "harpastonie", Francuzi z zapałem grali w piłkę o nazwie "soule". Gra polegała na przeniesieniu piłki w umówione miejsce podczas bezpardonowej walki, nieograniczonej żadnymi przepisami.
W Anglii, podobnie jak w Bretanii i Galii, grano w piłkę na ulicach, placach miejskich, bez żadnych ograniczeń i przepisów. W czasie gry dochodziło do licznych wypadków, zranień, a nawet kalectw i śmierci. Nic dziwnego, że najpierw władze lokalne, a potem nawet specjalne edykty królewskie zabraniały gry w piłkę, którą w XIV wieku Anglicy nazwali football.
We Włoszech dużą popularnością cieszyła się gra o nazwie "calcio", ujęta zresztą już w pewne prymitywne przepisy. Wiadomo, że plac gry podzielony był na połowy, na każdej z nich znajdowały się bramki utworzone ze specjalnych namiotów. W grze brała już udział określona liczba uczestników (dwudziestu siedmiu z każdej drużyny), podzielonych nawet na pewne formacje.
Początki nowożytnej piłki nożnej
Kolebką prawdziwej piłki nożnej, jaką oglądamy obecnie - jest Anglia. W ostatnich latach XIX wieku piłka nożna (football), obok innych dyscyplin sportowych, została wprowadzona do programów nauczania wychowania fizycznego w szkołach angielskich. Pierwsze piłkarskie kluby na świecie powstały przy szkołach średnich i wyższych uczelniach Anglii.
W roku 1863 odbył się w Londynie zjazd przedstawicieli istniejących klubów piłkarskich w celu ustalenia i ujednolicenia przepisów gry. W roku 1871 nastąpiło oddzielenie piłki nożnej od rugby, rozegrano pierwsze spotkania piłkarskie o "Puchar Anglii". W roku 1888 Anglicy utworzyli ligę piłkarską i wprowadzili zawodowstwo.
Rozgrywki o "Puchar Anglii" i mistrzostwa ligowe drużyn zawodowych przyczyniły się do podniesienia poziomu i zwiększenia atrakcyjności spotkań. Już w roku 1923 spotkanie mistrzowskie "Westham United" -"Bolton Wanderers" obserwuje 127 000 widzów. Trwa wielka inwazja piłki nożnej w Anglii, powstają nowe kluby, buduje się nowe olbrzymie stadiony, rozgrywki ligowe i pucharowe cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem. Piłkarze Albionu reprezentują najwyższy poziom piłkarskiego kunsztu. Wiadomości o angielskim futbolu zaczynają docierać na cały świat. Anglicy rozpoczynają drugą inwazję piłki nożnej, tym razem poza granicami swego państwa.
Za pośrednictwem studentów, marynarzy, kupców, piłka nożna przedostaje się do Francji, Belgii, Danii, Niemiec, Holandii, Szwajcarii itp. I tutaj zdobywa w zdumiewająco krótkim czasie olbrzymią popularność.
W roku 1904 zostaje utworzona Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej - FIFA. Powstanie FIFA podniosło jeszcze bardziej autorytet piłkarstwa światowego, wzmocniło organizacyjnie poszczególne związki należące do Federacji.
W krótkim czasie piłka nożna podbiła nie tylko Europę, ale właściwie cały świat. Szczególnie ciekawy jest rozwój piłki nożnej na kontynencie południowoamerykańskim. Futbol angielski poznany w Ameryce Południowej dzięki morskim kontaktom handlowym z krajami europejskimi, został też bardzo szybko zaakceptowany. Latynosom bardzo odpowiadała ta dyscyplina sportu, w które mogli wykazać się wielkim temperamentem i wrodzonymi zdolnościami ruchowymi w kapitalnym opanowaniu techniki poruszania się z piłką. Duża odległość Europy od Ameryki Południowej spowodowała pewną izolację obu szkół piłkarskich. Dopiero pierwsze mistrzostwa świata pozwoliły na pewną konfrontację i zapoczątkowały wspaniałe zmagania o tytuł najlepszych na świecie.
W Anglii rozpoczęto grę w piłkę w połowie dziewiętnastego wieku, dając tym samym początek nowożytnemu futbolowi. W Polsce nowość ta pojawiła się dopiero przy końcu ubiegłego stulecia - pierwszy oficjalny mecz odbył się w 1894 roku. Futbol od początku cieszył się w Polsce popularnością. Co prawda nie został od razu przyjęty z otwartymi ramionami przez wszystkich i był okres, kiedy młodzieży szkolnej zakazano gry w piłkę (zarządzeniem wydanym przez władze oświatowe w latach międzywojennych), ale nie przeszkodziło to tejże młodzieży grać pod przybranymi nazwiskami. Z biegiem lat, chociaż sukcesów nie było dużo, rosła popularność futbolu. Kibice darzyli go prawdziwą miłością i przez lata dziwili się, że miłość ta nie jest odwzajemniana. Mieliśmy utalentowanych, wybitnych piłkarzy, ale jednostki nie były zdolne dokonać tego, co jest przeznaczeniem zespołu. Długie lata musieli więc czekać miłośnicy futbolu na odwzajemnienie uczuć. Sporadyczne sukcesy klubów (Górnik Zabrze, Legia Warszawa) i nieliczne zwycięstwa reprezentacji w meczach międzypaństwowych były zbyt nikłe w porównaniu z aspiracjami. Czekano więc cierpliwie, nie żałując jednak ani słów zachęty, ani krytyki. Lata siedemdziesiąte przyniosły wreszcie sukcesy, o jakich nie marzyli nawet najwięksi optymiści. Reprezentacja Polski oszołomiła nie tylko przeciwników, lecz także własnych kibiców. Złoty medal olimpijski, trzecie miejsce na mistrzostwach świata, srebrny medal olimpijski, piąte miejsce na mistrzostwach świata - co dwa lata sukces. I znowu - trzecie miejsce na mistrzostwach świata a po kilku latach srebrny medal olimpijski. W pobitym polu zostało wiele renomowanych reprezentacji narodowych. Nic dziwnego, że piłkarze stali się idolami młodzieży, a ich nazwiska stały się znane na całym świecie.
Post został pochwalony 0 razy
Dzięki badaniom naukowym nad przeszłością świata starożytnego zetknięto się również z przeszłością sportu i piłki nożnej, która jako część ogólnego wychowania posiada swą historię i bogatą tradycję.
Początków powstania dzisiejszego futbolu doszukać się można w bardzo odległych czasach, w prymitywnych grach z piłkami u ludów starożytnych.
Najstarsze wiadomości o grze w piłkę pochodzą ze starych kronik chińskich, ok. V w. p.n.e. Jak wynika z nich, żołnierze ówczesnego cesarza grali w piłkę, która wchodziła w skład ćwiczeń wojskowych.
W starożytnej Grecji znano kilka odmian gry w piłkę. Największą popularnością cieszyły się gry o nazwach: "epyskyros" i "harpaston". Obie przypominały nieco dzisiejsze rugby. Do walki o piłkę stawały dwa zespoły, starając się za pomocą sprytu i siły fizycznej przenieść lub przekopnąć piłkę za granicę pola gry przeciwnika. Piłka wykonana była zazwyczaj z pęcherza zwierzęcego, obszytego skórą lub wypchana zeschłą trawą, pierzem lub sierścią zwierzęcą. Zachowały się do dzisiaj liczne rysunki, rzeźby lub reliefy przedstawiające fragmenty starożytnych gier z piłkami. Piłka w Grecji nie była zresztą tylko zabawą, często lekarze w receptach zalecali swym pacjentom grę w piłkę. Wielkimi zwolennikami i mecenasami starożytnej piłki byli wodzowie i filozofowie greccy.
Rzymianie przejąwszy od Greków wiele elementów życia kulturalnego, nauki i sztuki - wzorowali się również na wychowaniu fizycznym plemion helleńskich, a zwłaszcza na formach różnych dyscyplin sportowych znanych w starożytnej Grecji. Jeśli chodzi o piłkę, to Rzymianie polubili najbardziej "harpaston", a uprawiali go przede wszystkim w wojsku. Rozmaite formy gier z piłkami znane Grekom i Rzymianom, przeniknęły w średniowieczu do Anglii i Francji.
W Galii i Bretanii, wzorując się na rzymskim "harpastonie", Francuzi z zapałem grali w piłkę o nazwie "soule". Gra polegała na przeniesieniu piłki w umówione miejsce podczas bezpardonowej walki, nieograniczonej żadnymi przepisami.
W Anglii, podobnie jak w Bretanii i Galii, grano w piłkę na ulicach, placach miejskich, bez żadnych ograniczeń i przepisów. W czasie gry dochodziło do licznych wypadków, zranień, a nawet kalectw i śmierci. Nic dziwnego, że najpierw władze lokalne, a potem nawet specjalne edykty królewskie zabraniały gry w piłkę, którą w XIV wieku Anglicy nazwali football.
We Włoszech dużą popularnością cieszyła się gra o nazwie "calcio", ujęta zresztą już w pewne prymitywne przepisy. Wiadomo, że plac gry podzielony był na połowy, na każdej z nich znajdowały się bramki utworzone ze specjalnych namiotów. W grze brała już udział określona liczba uczestników (dwudziestu siedmiu z każdej drużyny), podzielonych nawet na pewne formacje.
Początki nowożytnej piłki nożnej
Kolebką prawdziwej piłki nożnej, jaką oglądamy obecnie - jest Anglia. W ostatnich latach XIX wieku piłka nożna (football), obok innych dyscyplin sportowych, została wprowadzona do programów nauczania wychowania fizycznego w szkołach angielskich. Pierwsze piłkarskie kluby na świecie powstały przy szkołach średnich i wyższych uczelniach Anglii.
W roku 1863 odbył się w Londynie zjazd przedstawicieli istniejących klubów piłkarskich w celu ustalenia i ujednolicenia przepisów gry. W roku 1871 nastąpiło oddzielenie piłki nożnej od rugby, rozegrano pierwsze spotkania piłkarskie o "Puchar Anglii". W roku 1888 Anglicy utworzyli ligę piłkarską i wprowadzili zawodowstwo.
Rozgrywki o "Puchar Anglii" i mistrzostwa ligowe drużyn zawodowych przyczyniły się do podniesienia poziomu i zwiększenia atrakcyjności spotkań. Już w roku 1923 spotkanie mistrzowskie "Westham United" -"Bolton Wanderers" obserwuje 127 000 widzów. Trwa wielka inwazja piłki nożnej w Anglii, powstają nowe kluby, buduje się nowe olbrzymie stadiony, rozgrywki ligowe i pucharowe cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem. Piłkarze Albionu reprezentują najwyższy poziom piłkarskiego kunsztu. Wiadomości o angielskim futbolu zaczynają docierać na cały świat. Anglicy rozpoczynają drugą inwazję piłki nożnej, tym razem poza granicami swego państwa.
Za pośrednictwem studentów, marynarzy, kupców, piłka nożna przedostaje się do Francji, Belgii, Danii, Niemiec, Holandii, Szwajcarii itp. I tutaj zdobywa w zdumiewająco krótkim czasie olbrzymią popularność.
W roku 1904 zostaje utworzona Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej - FIFA. Powstanie FIFA podniosło jeszcze bardziej autorytet piłkarstwa światowego, wzmocniło organizacyjnie poszczególne związki należące do Federacji.
W krótkim czasie piłka nożna podbiła nie tylko Europę, ale właściwie cały świat. Szczególnie ciekawy jest rozwój piłki nożnej na kontynencie południowoamerykańskim. Futbol angielski poznany w Ameryce Południowej dzięki morskim kontaktom handlowym z krajami europejskimi, został też bardzo szybko zaakceptowany. Latynosom bardzo odpowiadała ta dyscyplina sportu, w które mogli wykazać się wielkim temperamentem i wrodzonymi zdolnościami ruchowymi w kapitalnym opanowaniu techniki poruszania się z piłką. Duża odległość Europy od Ameryki Południowej spowodowała pewną izolację obu szkół piłkarskich. Dopiero pierwsze mistrzostwa świata pozwoliły na pewną konfrontację i zapoczątkowały wspaniałe zmagania o tytuł najlepszych na świecie.
W Anglii rozpoczęto grę w piłkę w połowie dziewiętnastego wieku, dając tym samym początek nowożytnemu futbolowi. W Polsce nowość ta pojawiła się dopiero przy końcu ubiegłego stulecia - pierwszy oficjalny mecz odbył się w 1894 roku. Futbol od początku cieszył się w Polsce popularnością. Co prawda nie został od razu przyjęty z otwartymi ramionami przez wszystkich i był okres, kiedy młodzieży szkolnej zakazano gry w piłkę (zarządzeniem wydanym przez władze oświatowe w latach międzywojennych), ale nie przeszkodziło to tejże młodzieży grać pod przybranymi nazwiskami. Z biegiem lat, chociaż sukcesów nie było dużo, rosła popularność futbolu. Kibice darzyli go prawdziwą miłością i przez lata dziwili się, że miłość ta nie jest odwzajemniana. Mieliśmy utalentowanych, wybitnych piłkarzy, ale jednostki nie były zdolne dokonać tego, co jest przeznaczeniem zespołu. Długie lata musieli więc czekać miłośnicy futbolu na odwzajemnienie uczuć. Sporadyczne sukcesy klubów (Górnik Zabrze, Legia Warszawa) i nieliczne zwycięstwa reprezentacji w meczach międzypaństwowych były zbyt nikłe w porównaniu z aspiracjami. Czekano więc cierpliwie, nie żałując jednak ani słów zachęty, ani krytyki. Lata siedemdziesiąte przyniosły wreszcie sukcesy, o jakich nie marzyli nawet najwięksi optymiści. Reprezentacja Polski oszołomiła nie tylko przeciwników, lecz także własnych kibiców. Złoty medal olimpijski, trzecie miejsce na mistrzostwach świata, srebrny medal olimpijski, piąte miejsce na mistrzostwach świata - co dwa lata sukces. I znowu - trzecie miejsce na mistrzostwach świata a po kilku latach srebrny medal olimpijski. W pobitym polu zostało wiele renomowanych reprezentacji narodowych. Nic dziwnego, że piłkarze stali się idolami młodzieży, a ich nazwiska stały się znane na całym świecie.
Post został pochwalony 0 razy
